Przeciętny człowiek posiada pewne sposoby i style radzenia sobie w sytuacjach stresu. Brak jednak skutecznych strategii i umiejętności prowadzi do nieuchronnego wyczerpania zasobów i w konsekwencji do chorób psychosomatycznych. W rozpatrywaniu zjawiska możemy mówić o dwóch płaszczyznach: psychospołecznej (określony przebieg procesów poznawczych i kontekst społeczny) i fizjologicznej (reakcji organizmu). Przyswojenie behawioralnej taktyki, sposobu postępowania pozwala uporać się do pewnego stopnia z trudnościami charakterystycznymi dla krytycznej sytuacji. Brak opanowania jest markerem zaburzeń emocjonalnych. W treningu biofeedback Pacjent obserwuje zależności między procesem myślowym, doświadczeniem emocji, zachowaniem i ew. zapisem eeg (emg, sc., temp., hrv.). W ten sposób dostrzega wadliwe dla ciągłości uwagi (skupienia) schematy które zakłócają zdolność prawidłowego przetwarzania informacji, opcjonalnie (zależne od modalności treningu) nadmierne pobudzenie fizjologiczne. Widząc te powiązania z czasem zawiaduje w większym stopniu pracą swojego organizmu.